Αντικατάσταση προσωρινής κράτησης με κατ’ οίκον περιορισμό υπό ηλεκτρονική επιτήρηση: Προϋποθέσεις επιβολής προσωρινής κράτησης μετά την θέση σε ισχύ του Ν. 4322/2015. – Προϋποθέσεις επιβολής του κατ’ οίκον περιορισμού υπό ηλεκτρονική επιτήρηση ως περιοριστικού όρου. – Κατ’ οίκον περιορισμός υπό ηλεκτρονική επιτήρηση ως περιοριστικός όρος διατάσσεται μόνο ύστερα από αίτηση του κατηγορουμένου, ενώ για την επιβολή του πρέπει να συντρέχουν οι προϋποθέσεις του άρ. 282 παρ. 3 ΚΠΔ, μη αρκούσης της κατά νόμον βαρύτητος του τελεσθέντος εγκλήματος. – Η προσωρινή κράτηση, ως το επαχθέστερο μέτρο δικονομικού καταναγκασμού, είναι δικαιοκρατικά ανεκτή στο μέτρο κατά το οποίο κρίνεται απολύτως αναγκαία και ευθυγραμμίζεται προς τις γενικότερες αρχές της αναγκαιότητας, της απαγόρευσης του υπερμέτρου, της αναγκαίας αναλογίας και της μη εξυπηρέτησης με την επιβολή της λόγων ανταπόδοσης ή αμιγούς γενικής πρόληψης· ως εκ τούτου, πρέπει να επιβάλλεται μόνο σε περιπτώσεις κατά τις οποίες κρίνεται ότι η επιβολή περιοριστικών όρων δεν αρκεί για την αποτροπή του κατηγορουμένου από την τέλεση νέων εγκλημάτων και για την διασφάλιση της παρουσίας του στο ακροατήριο (άρ. 296 ΚΠΔ). – Η προσφυγή του κατηγορουμένου κατά του εντάλματος προσωρινής κράτησης ενώπιον του συμβουλίου πλημμελειοδικών, το οποίο αποφαίνεται αμετάκλητα, αποτελεί οιονεί ένδικο μέσο και ασκείται είτε από τον ίδιο αυτοπροσώπως είτε από αντιπρόσωπο, που έχει ειδική εντολή, προσαρτώμενη στην σχετική έκθεση, είτε από τον συνήγορό του που παρέστη κατά την απολογία του, χωρίς πληρεξουσιότητα. – Απορρίπτεται η αίτηση αντικατάστασης της προσωρινής κράτησης με κατ’ οίκον περιορισμό υπό ηλεκτρονική επιτήρηση του κατηγορουμένου, ο οποίος φέρεται να πυροβόλησε κατά την διάρκεια θήρας τον παθόντα δι’ ευθείας βολής με κυνηγετικό όπλο, έχοντας προς τούτο επουσιώδη αφορμή, λόγω προηγούμενων μεταξύ τους διενέξεων, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να διακομισθεί στο νοσοκομείο και να επιζήσει εκ γεγονότων ανεξάρτητων της βούλησης του δράστη (απόπειρα ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως σε ήρεμη ψυχική κατάσταση), αφού αφενός μεν αποκλείεται ρητώς η επιβολή του εν λόγω περιοριστικού όρου για τα εγκλήματα της ανθρωποκτονίας σε ήρεμη ψυχική κατάσταση (συνεπώς, και της απόπειρας αυτής), αφετέρου δε κρίνεται ότι ενόψει των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του δράστη άλλοι περιοριστικοί όροι δεν θα τον αποτρέψουν από την τέλεση παρόμοιων εγκλημάτων κατά του ιδίου ή άλλων προσώπων.