Στην μελέτη που ακολουθεί, με αφετηρία την διαπίστωση μεγάλου πλήθους νομοθετικών επεμβάσεων στον χώρο του δικονομικού ποινικού δικαίου, τίθεται μια σειρά ερωτημάτων τόσο σε σχέση με την σκοπιμότητα και αποτελεσματικότητα των διαδοχικών τροποποιήσεων του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας όσο και σε σχέση με την ειδικότερη αξιακή εναρμόνισή τους στο δικονομικό σύστημα, αλλά και με τους κανόνες νομοθέτησης. Ερχόμενος αντιμέτωπος με τα ερωτήματα αυτά, ο συγγραφέας επιχειρεί κατ’ αρχάς να οριοθετήσει την αρχή της “ταχείας διεξαγωγής της δίκης” και να εναρμονίσει το ιδεώδες της “επιτάχυνσης” της απονομής της με άλλες αρχές και αξιώσεις στο πλαίσιο του δικονομικού μας συστήματος. Διαπιστώνοντας ότι η έννοια της επιτάχυνσης της δίκης δεν είναι ούτε απόλυτη ούτε αυτονοήτως λειτουργική, καθόσον απευθύνεται σε ένα μεταβαλλόμενο από άποψη αντικειμένου και δομών δικονομικό σύστημα, αναζητεί συγκεκριμένους “συντελεστές”, η συνδρομή των οποίων είναι αναγκαία για την εξασφάλιση (ή, έστω, την διευκόλυνση) της αποτελεσματικότητας του αιτήματος της επιτάχυνσης. Προτού καταγράψει τους προσφορότερους τομείς για την αναμόρφωση του δικονομικού μας συστήματος, ο συγγραφέας επισημαίνει την ανάγκη να οριοθετηθεί το πλαίσιο της επιτρεπτής νομοθέτησης, εις τρόπον ώστε να στοιχείται προς τις αρχές και τις επιφυλάξεις που τυποποιούνται στο Σύνταγμα και στα διεθνή κείμενα. Στην μελέτη διατυπώνεται το συμπέρασμα ότι η νομοθέτηση στον χώρο της Ποινικής Δικονομίας αξιώνει την επίπονη δόμηση ενός νομοθετικού προγράμματος που θα υπακούει στις σύγχρονες δικαιοκρατικές απαιτήσεις, έτσι ώστε η αξία της ποινικής δίκης να αναδεικνύεται μέσα από μια νομοτυπικά άψογη, δίκαιη, ανάλογη και κατά τούτο πείθουσα διαδικασία.