Στην παρούσα μελέτη εξετάζεται το πρόβλημα της ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας των ποινικών αποφάσεων με έμφαση στις καταδικαστικές αποφάσεις, κυρίως σε σχέση με τη λήψη υπόψη των αποδεικτικών μέσων. Ειδικότερα γίνεται μια συνθετική επισκόπηση με αφετηρία τη συνταγματική κατοχύρωση, με περαιτέρω αναφορές στη δικαιολογητική βάση της καθιέρωσής της, στην αντίστοιχη πρόβλεψή της στον ΚΠΔ, στην παραδοχή από το ΕΔΔΑ ότι η έλλειψή της μπορεί να θεμελιώνει και παραβίαση του άρθρου 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ και εν συνεχεία στη διάπλασή της από τη νομολογία του ΑΠ με παράθεση και των σχετικών εκτενών κριτικών παρατηρήσεων, λαμβανομένης υπόψη και της αντίφασης ανάμεσα στην σχεδόν κρατούσα παραδοχή και σε εκείνη που διαφοροποιείται προς την ορθότερη –κατά την άποψη μεγάλου μέρους της θεωρίας– άποψη. Η μελέτη καταλήγει με την επισήμανση της άμεσης ανάγκης νομοθετικού προσδιορισμού της έννοιας ενόψει άλλωστε και της συνταγματικής επιταγής έκδοσης νόμου που θα ορίζει τις έννομες συνέπειες και τις επιβαλλόμενες κυρώσεις σε περίπτωση παραβίασης της υποχρέωσης παράθεσης ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας.