Στην μελέτη εξετάζεται αν η βαρύτητα του τελεσθέντος εγκλήματος (και άλλα συναφή στοιχεία, όπως το είδος αυτού) ασκούν επίδραση στην απόφαση περί της συνδρομής ή μη στο πρόσωπο του υπαιτίου της ελαφρυντικής περίστασης του προτέρου εντίμου βίου. Στο πρώτο μέρος γίνεται μια καταγραφή της κρατούσας άποψης στην νομολογία και στην θεωρία, ενώ επισημαίνονται κάποιες μεμονωμένες αποκλίσεις, ιδίως με αφορμή την ΑΠ 193/2015, με την οποία επικυρώθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση του δικαστηρίου της ουσίας περί μη αναγνωρίσεως του επίμαχου ελαφρυντικού, «ενόψει μάλιστα του είδους, της βαρύτητας και του τρόπου τελέσεως» του αδικήματος της ασέλγειας έναντι αμοιβής με ανήλικο ο οποίος κατά τον χρόνο τέλεσης της πράξης ήταν 7,5 ετών (άρθρο 351Α΄ παρ. 1 στοιχ. α΄ ΠΚ). Στο δεύτερο μέρος επιχειρείται η ερμηνεία της διάταξης στην οποία τυποποιείται η ελαφρυντική περίσταση του προτέρου εντίμου βίου. Στην μελέτη διατυπώνεται η άποψη ότι, ενόψει της γραμματικής, της ιστορικοβουλητικής και της συστηματικής ερμηνείας της διάταξης του άρθρου 84 παρ. 2 στοιχ. α΄ ΠΚ, η βαρύτητα του εγκλήματος είναι στοιχείο άσχετο με την εννοιολογική συγκρότηση –μεταξύ άλλων και– της ελαφρυντικής περίστασης του προτέρου εντίμου βίου και ως εκ τούτου δεν (πρέπει να) ασκεί καμία απολύτως επίδραση στην σχετική απόφαση.