Απόρριψη της αίτησης του κατηγορουμένου, μεταφορέα παράτυπων μεταναστών στο εσωτερικό της Χώρας, για άρση της κατάσχεσης και απόδοση σε αυτόν (ως κύριο) του οχήματος που κατασχέθηκε ως μέσο μεταφοράς των παράτυπων μεταναστών, επικουρικώς δε για διορισμό του ιδίου ως μεσεγγυούχου. Κατά το στάδιο της προκαταρκτικής εξέτασης (και, γενικότερα, της προδικασίας), το Συμβούλιο Εφετών, εάν η υπόθεση εκκρεμεί ενώπιον του Εφετείου (και το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών σε κάθε άλλη περίπτωση), είναι αρμόδιο να διατάξει την άρση της κατάσχεσης επί νομίμως κατασχεθέντων αντικειμένων, κατόπιν αιτήσεως του κατηγορουμένου ή τρίτου, ο οποίος έχει σχετικό έννομο συμφέρον ή δικαίωμα επί των κατασχεθέντων, εφόσον αφενός μεν δεν πιθανολογείται ότι η κατά τα ως άνω επιδιωκόμενη άρση της κατάσχεσης θα καταστήσει δυσχερέστερη την αποκάλυψη της αλήθειας, αφετέρου δε δεν προβλέπεται από ορισμένη (γενική ή ειδική) διάταξη νόμου δήμευση των αντικειμένων, σε σχέση με τα οποία ζητείται η άρση της κατάσχεσης· μετά την έναρξη της κύριας διαδικασίας, η ως άνω αρμοδιότητα για την άρση της κατάσχεσης ανήκει στο δικαστήριο. – Οι διατάξεις του άρ. 177 του Ν. 2960/2001 (Εθνικού Τελωνειακού Κώδικα), με τις οποίες ρυθμίζεται η κατάσχεση και η μετέπειτα τύχη (από διαδικαστικής απόψεως) του κατασχεθέντος ως αντικειμένου λαθρεμπορίας ή μέσου μεταφοράς αντικειμένων λαθρεμπορίας ή παράτυπων μεταναστών ή ναρκωτικών ουσιών, χερσαίου, πλωτού ή εναέριου μεταφορικού μέσου, και ανατίθεται, και μάλιστα κατ’ αποκλειστικότητα, η μεσεγγύησή του στον ΟΔΔΥ, υπερισχύουν, ως ειδικότερες, έναντι της (γενικής) διάταξης του άρ. 266 παρ. 1 ΚΠΔ, με την οποία η φύλαξη των κατασχεθέντων πραγμάτων ανατίθεται στον γραμματέα του δικαστηρίου και, σε περίπτωση αδυναμίας του τελευταίου, σε ειδικώς διοριζόμενο για τον σκοπό αυτό (από τον διενεργούντα την ανάκριση και όχι από το δικαστικό συμβούλιο) φύλακα-μεσεγγυούχο. – Απορρίπτεται ως νόμω αβάσιμη η (παραδεκτώς υποβληθείσα) αίτηση του κατηγορουμένου (και ήδη παραπεμφθέντος στο ακροατήριο του Μονομελούς Εφετείου Κακουργημάτων Δυτικής Στερεάς Ελλάδας) για το έγκλημα της διευκόλυνσης της μεταφοράς από το εξωτερικό στην Ελλάδα υπηκόων τρίτων χωρών που δεν έχουν δικαίωμα εισόδου στο ελληνικό έδαφος (άρ. 30 παρ. 1 στοιχ. α΄ του Ν. 4251/2014) ως προς μεν το κύριο αίτημα αυτής, με το οποίο ζητείται η άρση της κατάσχεσης του κατασχεθέντος (ως μέσου μεταφοράς των παράτυπων μεταναστών) αυτοκινήτου του αιτούντος και η απόδοσή του στον ίδιο ως κυρίου αυτού, με το σκεπτικό ότι σε περίπτωση καταδίκης του αιτούντος την άρση της κατάσχεσης για το ως άνω έγκλημα προβλέπεται η υποχρεωτική δήμευση του κατασχεθέντος ως μέσου μεταφοράς των παράτυπων μεταναστών οχήματος (άρ. 30 παρ. 10 του Ν. 4251/2014), ως προς δε το επικουρικό αυτής αίτημα, με το οποίο ζητείται ο διορισμός του αιτούντος, κυρίου του οχήματος, ως μεσεγγυούχου αυτού, με την αιτιολογία ότι ο ίδιος ο νομοθέτης (άρ. 177 παρ. 14 του Ν. 2960/2001) έχει αναθέσει, κατ’ αποκλεισμόν οποιουδήποτε άλλου προσώπου, την μεσεγγύηση του ως άνω κατασχεθέντος οχήματος στον ΟΔΔΥ.
