Το παρόν άρθρο ασχολείται με τις ιστορικές καταβολές μιας περίεργης ρύθμισης του Αστικού Κώδικα, της ΑΚ 850 εδ. β΄, που θεσμοθετεί την εγγύηση ακόμη και για άκυρη κύρια οφειλή. Επιχειρείται εν προκειμένω μια διεξοδική συστηματική και γραμματική ανάλυση ενός σκοτεινού πράγματι χωρίου του ρωμαίου νομομαθούς Ουλπιανού, που συνιστά τη «ρωμαϊκή» απαρχή της εν λόγω διάταξης και το οποίο προβλημάτισε ιδιαίτερα στα χρόνια του μεσαίωνα, επιβίωσε δε στο σύγχρονο δίκαιο μέσω της εδώ εξεταζόμενης ρύθμισης του Αστικού Κώδικα. Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι η εν λόγω ρύθμιση θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί, αφού στο ίδιο αποτέλεσμα καταλήγει κανείς σε συστηματικό επίπεδο πολύ πιο ομαλά με τη βοήθεια του μηχανισμού της σύμβασης υπέρ τρίτου.