Απορρίπτονται ως απαράδεκτοι οι πρόσθετοι λόγοι εφέσεως κατ’ αποφάσεως του Συμβουλίου Εφετών, με την οποία δόθηκε γνωμοδότηση υπέρ της εκτέλεσης ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης που εκδόθηκε από γαλλικές δικαστικές αρχές κατά Έλληνα υπηκόου. – Ορθώς απερρίφθη η έφεση κατά της εν λόγω αποφάσεως και διατάχθηκε η εκτέλεση του ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης, προκειμένου ο εκζητούμενος να δικασθεί από τις γαλλικές δικαστικές αρχές για “συνέργεια σε κατοχή και μεταφορά απαγορευμένων εμπορευμάτων σε οργανωμένη ομάδα, συνέργεια σε εισαγωγή απαγορευμένων εμπορευμάτων σε οργανωμένη ομάδα, συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, ενόψει προετοιμασίας εγκλήματος τιμωρούμενου με δέκα χρόνια φυλακίσεως, και συνέργεια σε πλαστογραφία και χρήση πλαστού εγγράφου”, αφού α) το επίμαχο ένταλμα πληροί τις προϋποθέσεις και τους όρους της τυπικής νομιμότητάς του κατά τον Ν. 3251/2004, β) οι αποδιδόμενες στον εκκαλούντα πράξεις χαρακτηρίζονται από το γαλλικό δίκαιο ως κακουργήματα και τιμωρούνται με ποινή στερητική της ελευθερίας με ανώτατο όριο τα 10 έτη, δεν είναι δε απαραίτητος ο έλεγχος του διττού αξιοποίνου, μολονότι στο ελληνικό δίκαιο η πράξη της παράνομης εισαγωγής τσιγάρων δεν τιμωρείται κατά το άρ. 187 παρ. 1 και 5 ΠΚ ούτε ως κακούργημα της παρ. 1 ούτε ως πλημμέλημα της παρ. 3, γ) δεν ήταν αναγκαίο να αναφέρεται η ταυτότητα και ο αριθμός των προσώπων που συγκροτούσαν την εγκληματική οργάνωση και δ) προσδιορίζεται το αντικείμενο της πλαστογραφίας και ο χρόνος τέλεσης των πράξεων. – Η διάταξη της παρ. 1 του άρ. 13 του Ν. 3271/2004, περί υποχρεώσεως κλητεύσεως του εκζητουμένου, εφαρμόζεται μόνο στην περίπτωση κατά την οποία το ένταλμα εκδόθηκε προς τον σκοπό εκτέλεσης ποινής ή μέτρου ασφαλείας που έχει επιβληθεί με απόφαση ερήμην του εκζητουμένου και όχι όταν έχει εκδοθεί για την άσκηση ποινικής δίωξης. – Απορρίπτεται ως αβάσιμος ο σχετικός λόγος εφέσεως. – Η διάταξη του άρ. 12 περ. ε΄ του Ν. 3251/2004, περί δυνητικής αρνήσεως εκτελέσεως του εντάλματος, δεν εφαρμόζεται όταν εκδίδεται ένταλμα προς τον σκοπό άσκησης ποινικής δίωξης. – Απορρίπτεται ως αβάσιμος ο σχετικός λόγος εφέσεως.