Η σχετική ρύθμιση του Κοινού Πλαισίου ερείδεται στο τρίπτυχο (α) της συντμήσεως της βασικής προθεσμίας παραγραφής και της προβλέψεως αυτής ως τριετούς, (β) της εξαρτήσεως αυτής από τη γνώση (ή τη δυνατότητα γνώσεως) ή μη του δανειστή για τα θεμελιωτικά της αξιώσεώς του περιστατικά και (γ) της ενοποιήσεως, στο μέτρο του δυνατού, των διαφόρων επιμέρους προθεσμιών παραγραφής. Το τρίπτυχο αυτό συνδυάζεται και με ένα τέταρτο εξίσου σημαντικό πυλώνα, εκείνον της δυνατότητας των μερών να αποκλίνουν, με ειδικότερη συμφωνία τους, από τους προβλεπόμενους όρους παραγραφής. Κατ’ ουσίαν, η ρύθμιση περί παραγραφής του Κοινού Πλαισίου Αναφοράς ανακλά τις σύγχρονες τάσεις που επικρατούν πλέον διεθνώς σε σχέση με τον θεσμό της παραγραφής. Περαιτέρω, ωστόσο, στην παρούσα μελέτη καταδεικνύονται και τα ελαττώματα της πρότυπης αυτής ρυθμίσεως, επί τη βάσει συγκεκριμένων παραδειγμάτων εφαρμογής των προτεινόμενων κανόνων. Σε κάθε περίπτωση πάντως, παρά τις επιμέρους κριτικές επισημάνσεις που ευλόγως μπορεί να διατυπώσει κανείς, ο σ. θεωρεί ότι οι βασικοί πυλώνες επί των οποίων εδράζεται το υπό εξέταση ρυθμιστικό πρότυπο του Κοινού Πλαισίου Αναφοράς θα μπορούσαν να αποτελέσουν οδηγό για μία αντίστοιχη μεταρρύθμιση του δικαίου περί παραγραφής του ΑΚ, έτσι ώστε αυτό να δυνηθεί πλέον να ανταποκριθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις των συναλλαγών· προς την κατεύθυνση δε αυτήν ο σ. καταθέτει στο τέλος της μελέτης συγκεκριμένες προτάσεις.