Ένα από τα κύρια ζητήματα στο χώρο του δικαίου είναι εκείνο της απολυτότητας ή της σχετικότητας των προβλέψεών του. Και τούτο, διότι τη στιγμή που οι νομοθετικές προβλέψεις καλούνται να είναι τόσο γενικές όσο και ρυθμιστικά ευέλικτες, η μεν απολυτότητα στερείται ευελιξίας, η δε σχετικότητα στερείται γενικότητας. Στο ν. 2190/1920, η θέση του μετόχου στην Α.Ε. προσδιορίζεται με μεγέθη απόλυτα ποσοστικά, στη βάση μιας τριπλής μαθηματικής αναλογίας συμμετοχής – επιρροής – ευθύνης. Ωστόσο, παραβλέπεται ότι η Α.Ε. αποτελεί ζωντανό οργανισμό και ότι, με την ένταξή τους στην οργανωτική και λειτουργική δομή της Α.Ε., τα απόλυτα ποσοστά σχετικοποιούνται. Η άνω αναλογία αποτελεί την αφετηρία και τον κανόνα του μετοχικού ρόλου στην Α.Ε.. Ο προσδιορισμός, ωστόσο, της δυναμικής και της θέσης του μετόχου στο διαδραστικό εταιρικό περιβάλλον της Α.Ε. αποτελεί συνισταμένη διαφορετικών κάθε φορά συνιστωσών, περί το μέγεθος της συμμετοχής, την άσκηση των μετοχικών δικαιωμάτων, την αρχική και τελική δυναμική κάθε μετόχου, την επιρροή που τελικά ασκεί ο συγκεκριμένος κάθε φορά μέτοχος στη λήψη αποφάσεων και τη θέση που καταλαμβάνει, σε συγκεκριμένο εταιρικό περιβάλλον, κατά τη διάρκεια συγκεκριμένων εταιρικών δράσεων και λειτουργιών. Και τα μεγέθη βέβαια αυτά, της δυναμικής της μετοχής και του μετόχου στην Α.Ε., είναι σχετικά.