Οι ΑΚ 239 § 2 εδ. α΄ και 229 εδ. α΄ προβλέπουν τη δυνατότητα ισχυροποίησης με έγκριση δικαιοπραξιών, οι οποίες κατ’ αρχήν δεν παράγουν τα επιδιωκόμενα με αυτές έννομα αποτελέσματα λόγω ελλείψεως κάποιου από τα αναγκαία στοιχεία τους. Η πρώτη διάταξη αφορά στην εκποιητική δικαιοπραξία που καταρτίσθηκε από μη δικαιούχο και η δεύτερη στη δικαιοπραξία που επιχειρήθηκε από αντιπρόσωπο στο όνομα άλλου, ο οποίος δεν είχε παράσχει όμως πληρεξουσιότητα, ήτοι από «ψευδοαντιπρόσωπο». Με την έγκριση από τον δικαιούχο η μεν εκποιητική δικαιοπραξία ισχυροποιείται αναδρομικά, δηλαδή από τον χρόνο κατάρτισής της, σαν να είχε επιχειρηθεί από τον πραγματικό δικαιούχο, ενώ αντίστοιχα ο αντιπροσωπευόμενος της ΑΚ 229 εδ. α΄ καθίσταται εξαρχής υποκείμενο της δικαιοπραξίας, την οποία είχε επιχειρήσει ο ψευδοαντιπρόσωπος.
Στις περιπτώσεις αυτές, επειδή η έγκριση μπορεί να παρασχεθεί αρκετό χρόνο μετά την επιχείρηση της «ελαττωματικής» (και γι’ αυτό μετεώρου ισχύος) δικαιοπραξίας, ανακύπτει το ζήτημα, ποιος πρέπει να θεωρηθεί ότι έχει το δικαίωμα να προβεί στην έγκρισή της: Άραγε το πρόσωπο που ήταν δικαιούχος κατά την επιχείρηση της εγκρινόμενης δικαιοπραξίας ή αυτός που έχει το δικαίωμα να διαθέσει το αντικείμενό της τώρα, δηλαδή κατά τον χρόνο που παρέχεται η έγκριση;
Αντίστοιχα στο πεδίο της ΑΚ 229 εδ. α΄ ανακύπτει το ζήτημα αν, προκειμένου να επέλθουν τα αποτελέσματα της εγκρινόμενης δικαιοπραξίας, απαιτείται ο αντιπροσωπευόμενος να είναι ακόμη δικαιούχος του επίμαχου αντικειμένου κατά τον χρόνο παροχής της έγκρισης ή αρκεί να είχε την εξουσία διαθέσεως τούτου κατά τον χρόνο που επιχειρήθηκε από τον ψευδοαντιπρόσωπο η εγκρινόμενη τώρα δικαιοπραξία.