Η μελέτη ασχολείται με την έκταση ελέγχου από το κρατικό δικαστήριο στο πλαίσιο της αγωγής ακυρώσεως (ΚΠολΔ 897) της διαιτητικής αποφάσεως για αντίθεσή της στη δημόσια τάξη. Διαπιστώνεται ότι η αποστολή της αγωγής ακυρώσεως γενικά δεν είναι ο έλεγχος της ορθότητας της κρίσεως των διαιτητών ως προς τα επιλυθέντα από αυτούς πραγματικά και νομικά ζητήματα, αλλά ο από περιωπής έλεγχος της ορθής λειτουργίας του δικαιοδοτικού διαιτητικού μηχανισμού. Συνεπώς και ο έλεγχος της διαιτητικής αποφάσεως για αντίθεσή της στη δημόσια τάξη, δεν μπορεί παρά να είναι οριακός, εξωτερικός, έχει εξαιρετικό χαρακτήρα. ΄Εννοια διαιτητικής δημόσιας τάξεως· ταυτίζεται με την έννοια της διεθνούς δημόσιας τάξεως (ΑΚ 33), παραβιάζεται επομένως μόνον, όταν τα αποτελέσματα της διαιτητικής αποφάσεως προσκρούουν στους θεμελιώδεις κανόνες και αρχές, που συγκροτούν τον εγχώριο βιοτικό ρυθμό και θέτουν έτσι σε δοκιμασία την αξιοπιστία του θεσμού της διαιτησίας. Μέτρο και όριο επανελέγχου της διαιτητικής αποφάσεως από το κρατικό δικαστήριο είναι η αρχή της μη αναθεωρήσεως τουν ουσιαστικών εκτιμήσεων της διαιτητικής αποφάσεως. Ο δικαστής της αγωγής ακυρώσεως (ΚΠολΔ 897) δεν δεσμεύεται μεν από τις νομικές διαπιστώσεις, δεσμεύεται όμως κατά βάση από τις πραγματικές διαπιστώσεις του διαιτητικού δικαστηρίου. Ο κρατικός δικαστής δεν έχει τη δυνατότητα να εκτιμήσει  τις ουσιαστικές κρίσεις των διαιτητών παρά μόνον, όταν υφίστανται προφανείς και ακραίες εκδηλώσεις αυθαιρεσίας, καταχρηστική υπέρβαση των ορίων της ελεύθερης εκτιμήσεως. Δεν μπορεί να αποτελέσει λόγο ακυρώσεως (ΚΠολΔ 897 αριθ. 6) η εσφαλμένη απλώς εκτίμηση των αποδείξεων όπως και η εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του άρθρου 281 ΑΚ.