Bαριά (σκοπούμενη ή μη) σωματική βλάβη (άρ. 310 ΠΚ). Μετάδοση του ιού HIV από εκδιδόμενα πρόσωπα μέσω της ερωτικής επαφής: Στοιχεία απόπειρας (άρ. 42 παρ. 1 ΠΚ)· έννοια “αρχής εκτελέσεως”. – Είναι δυνατή, κατά την κρατούσα στην νομολογία άποψη, η απόπειρα εγκλήματος διακρινόμενου από το αποτέλεσμα. – Στοιχεία σκοπούμενης (άρ. 310 παρ. 3 ΠΚ) και μη σκοπούμενης (άρ. 310 παρ. 1 ΠΚ) βαριάς σωματικής βλάβης· διάκριση αυτών βάσει του δόλου τέλεσης. – Έννοια “ενδεχόμενου δόλου”. – Είναι επιτρεπτή η μεταβολή της κατηγορίας από σκοπούμενη σε μη σκοπούμενη βαριά σωματική βλάβη. – Για ποιον λόγο υπάγεται στην έννοια της “βαριάς σωματικής βλάβης” η μετάδοση του Ιού Ανοσοανεπάρκειας του Ανθρώπου (HIV), ως επακόλουθο της οποίας εκδηλώνεται, κατά το τελευταίο στάδιο, η νόσος της Επίκτητης Ανοσολογικής Ανεπάρκειας (AIDS). – Εάν φορέας του ιού HIV μεταδώσει αυτόν, μέσω της ερωτικής συνεύρεσης, σε άλλον, τελεί το αδίκημα της σκοπούμενης βαριάς σωματικής βλάβης εφόσον ενεργεί με σκοπό την πρόκληση της σωματικής βλάβης, ενώ τιμωρείται για μη σκοπούμενη βαριά σωματική βλάβη στην περίπτωση που αποδέχεται την επέλευσή της. – Πώς ευθύνεται ποινικώς ο φορέας του ως άνω ιού, όταν ανήκει σε ομάδα υψηλού κινδύνου (τοξικομανείς, ιερόδουλοι κ.ά.), αναλόγως του αν γνωρίζει ή όχι την ασθένειά του. – Αθωώνονται κατά πλειοψηφίαν για την πράξη της απόπειρας βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης κατά συρροήν οι τρεις κατηγορούμενες, οι οποίες φέρονταν να εκδίδονται επ’ αμοιβή στην περιοχή του κέντρου της Αθήνας, αν και, κατόπιν ελέγχου που διενήργησαν αστυνομικοί της Διεύθυνσης Ασφαλείας Αττικής στην περιοχή αυτή επί ομάδων υψηλού κινδύνου, προκειμένου να διαπιστωθεί η τυχόν μόλυνσή τους από τον ιό HIV, διαγνώσθηκε ότι είναι πράγματι οροθετικές, αφού δημιουργούνται αμφιβολίες σχετικά με το αν οι κατηγορούμενες σύχναζαν στην περιοχή του κέντρου με σκοπό να εκδοθούν ή αν απλώς βρίσκονταν εκεί ως τοξικομανείς, καθώς η άσεμνη συμπεριφορά τους προς τους περαστικούς, που περιέγραψε στην κατάθεσή του ο αστυνομικός ο οποίος τις προσήγαγε στο τμήμα, προσήκει τόσο σε εκδιδόμενα πρόσωπα όσο και σε χρήστες ναρκωτικών ουσιών, ακόμα δε και αν υποτεθεί ότι οι κατηγορούμενες είχαν πράγματι αποφασίσει να εκδοθούν επ’ αμοιβή, η συμπεριφορά τους δεν συνιστά ούτε καν αρχή εκτελέσεως βαριάς σωματικής βλάβης, τοσούτω μάλλον που, έστω και αν οι κατηγορούμενες είχαν όντως προχωρήσει σε ερωτική επαφή με κάποιον πελάτη, η πράξη τους θα αποτελούσε όχι βαριά σωματική βλάβη αλλά μη τιμωρητή συμμετοχή σε αυτοδιακινδύνευση άλλου, αφού ήταν εμφανές, λόγω της τοξικομανίας αυτών, αλλά και των γενικότερων συνθηκών, ότι ο συνευρεθείς μαζί τους είχε επίγνωση των θεμελιωτικών της προσβολής από ιό περιστάσεων μιας τέτοιας επαφής και αναλάμβανε τον κίνδυνο. – Κατά την άποψη της μειοψηφίας οι ως άνω κατηγορούμενες πρέπει να καταδικασθούν για απόπειρα βαριάς σωματικής βλάβης με ενδεχόμενο δόλο, κατ’ επιτρεπτήν μεταβολή της κατηγορίας από σκοπούμενη τοιαύτη, αφού από τα στοιχεία της δικογραφίας συνάγεται ότι αυτές, χωρίς να υποβάλλονται στις αναγκαίες ιατρικές εξετάσεις, ασκούσαν το επάγγελμα του εκδιδόμενου προσώπου σε κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας, προκαλώντας, με άσεμνες στάσεις, φράσεις και κινήσεις, τους περαστικούς σε σαρκική συνάφεια μαζί τους, αποδεχόμενες το ενδεχόμενο να είναι οι ίδιες φορείς του ιού HIV αλλά και τον ιδιαίτερο αυξημένο κίνδυνο μετάδοσής του. – Αθωώνεται για την πράξη της ψευδούς ανώμοτης κατάθεσης (άρ. 225 παρ. 2 εδ. α΄ ΠΚ) η πρώτη κατηγορουμένη, αφού δεν αποδείχθηκε, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι εκείνη, από δόλια προαίρεση, κατά την εξέτασή της ενώπιον αστυνομικών του τμήματος καταπολέμησης εμπορίας ανθρώπων της Υποδιεύθυνσης Αντιμετώπισης Οργανωμένου Εγκλήματος και Εμπορίας Ανθρώπων της Διεύθυνσης Ασφαλείας Αττικής, δεν κατέθεσε τα δικά της στοιχεία ταυτότητας, αλλά στοιχεία που ανήκαν στην αδελφή της.

Η ως άνω απόφαση δημοσιεύθηκε σε ΠοινΧρ 2013, 289.