Η επανένταξη του κρατουμένου, ως “ηθική αποστολή” της φυλακής, αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί σε συνθήκες εγκλεισμού. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν θα γίνουν μεταρρυθμίσεις μέσα στις φυλακές ή αν θα μεταρρυθμιστεί ο ίδιος ο θεσμός, ώστε ν’ αντικατασταθεί το δεσμωτηριακό συνεχές από μέτρα εποπτευόμενης ελευθερίας και κυρίως ν’ αποφευχθεί η ιδρυματοποίηση, η αφομοίωση, ο επιπολιτισμός. Η μελέτη συνηγορεί υπέρ ενός μοντέλου campus-κράτησης σε αγροτικές περιοχές, με τους κρατούμενους να ζουν σε οικίσκους ανοικτού χώρου, όπου η μεταχείριση, η διαβίωση και η επανένταξη συνυπάρχουν, σε συνθήκες minimum ασφάλειας, με την εργασία, την εκπαίδευση, τον πολιτισμό και τον ελεύθερο χρόνο.