Η διεθνής στροφή στην αξιοποίηση συμβιβαστικών ρυθμίσεων για την παράκαμψη των αυξημένων διαδικαστικών απαιτήσεων του δικαστικού χειρισμού των ποινικών υποθέσεων ερμηνεύεται ως απόλυτα φυσιολογική. H συναινετική παρέκκλιση από την τήρηση θεμελιωδών δικονομικών αρχών και την προστασία βασικών υπερασπιστικών δικαιωμάτων είναι εύλογο να εμφανίζεται πιο ανώδυνη από την κατάργηση ή την καταστρατήγησή τους. Ωστόσο, η προώθηση διαδικασιών έκδοσης συμφωνημένων αποφάσεων δεν αποτελεί μονόδρομο. Στη μελέτη που ακολουθεί επιχειρείται να αναδειχθεί ότι η ορθότερη απάντηση στα πιεστικά διλήμματα που αντιμετωπίζει ο Έλληνας νομοθέτης είναι πιθανότερο να κρύβεται στη διάπλαση εγγυητικά αναβαθμισμένων ρυθμίσεων για τη συναινετική απλοποίηση του διαγνωστικού ελέγχου των ποινικών υποθέσεων, παρά στην υιοθέτηση ετερογενών συμβιβαστικών τύπων που οδηγούν στην εξουδετέρωσή του.