Η παρούσα μελέτη πραγματεύεται την έννοια της «επιείκειας» κατά τον Αριστοτέλη και τον πρακτικό αντίκτυπο που μπορεί αυτή να έχει στην σύγχρονη εποχή, ιδίως δε σε περιόδους οικονομικούς κρίσης. Μέσα από τις γραμμές που ακολουθούν αναδεικνύεται μία προσέγγιση, στο πλαίσιο της οποίας η επιείκεια με την αριστοτελική έννοια μπορεί, σε κάποιες περιπτώσεις, να δικαιολογήσει μία απόκλιση από την γενικεύουσα δικαιοσύνη του νόμου. Κατά τον συγγραφέα, η εξατομικεύουσα δικαιοσύνη, ήτοι η δικαιοσύνη της ατομικής περιπτώσεως, επιτρέπει στον εφαρμοστή του δικαίου να λαμβάνει υπόψη τα ουσιαστικά συμφέροντα των μερών που έχουν πληγεί από μία οικονομική κρίση και, έτσι, μπορεί ενίοτε να άγει σε ουσιαστικώς δικαιότερες δικαστικές κρίσεις.