Δύο στενά συνδεόμενα μεταξύ τους, αλλά πάντως αυτοτελή, ζητήματα αποτελούν το αντικείμενο της μελέτης. Αρχικά διερευνάται αν ο ξενοδόχος αποτελεί βοηθό εκπλήρωσης του τουριστικού πράκτορα, ώστε ο δεύτερος να ευθύνεται για την εκ μέρους του πρώτου προσφορά στους ταξιδιώτες ακατάλληλου καταλύματος (ή για την αδυναμία προσφοράς καταλύματος) στο πλαίσιο εκτέλεσης της ταξιδιωτικής σύμβασης. Η απάντηση είναι θετική και μάλιστα ερείδεται σε δύο διατάξεις: Αφενός στη γενική ρύθμιση του άρθρου 334 ΑΚ και αφετέρου στη διάταξη του άρθρου 5 § 1 του Π.Δ. 339/1996. Εν συνεχεία, αναζητείται πρόσφορη βάση θεμελίωσης τυχόν αναγωγικής ευθύνης του ξενοδόχου απέναντι στον τουριστικό πράκτορα, η οποία, όπως καταλήγει η γράφουσα, δεν συνάγεται εκ του νόμου, αλλά θα απορρέει κατά κανόνα από τη μεταξύ τους καταρτιζόμενη ξενοδοχειακή σύμβαση.