Στην  μελέτη επιχειρείται η δογματική θεμελίωση της δυνατότητας εφαρμογής των περί κοινού λογαριασμού διατάξεων και επί χρηματοπιστωτικών μέσων (κυρίως άϋλων εταιρικών ομολόγων). Η κατάφαση της δυνατότητας αυτής φαίνεται να ανταποκρίνεται τόσο στην εύλογη συναλλακτική προσδοκία κάθε μη επαγγελματία καταθέτη – επενδυτή που επιθυμεί, συνδικαιούχος των κατατιθέμενων στην Τράπεζα τίτλων να είναι και άλλο πρόσωπο (συνήθως κάποιος στενός συγγενής του), με απώτερο σκοπό να μην περιληφθεί η αξία της αναλογούσης στον ίδιο μερίδας συμμετοχής στον σχετικό λογαριασμό στην φορολογητέα κληρονομική του περιουσία, όσο και στο συμφέρον της ίδιας της Τράπεζας, αφού κατ’ αυτόν τον τρόπο αποφεύγεται η εμπλοκή της στις μεταξύ συνδικαιούχων και των κληρονόμων τους διενέξεις.