Παρά την προφανή πρακτική του αξία, το δικαίωμα του κατηγορουμένου να ζητεί την προσκόμιση αποδεικτικών μέσων από τις δικαστικές αρχές δεν ρυθμίζεται στο ισχύον σύστημα ποινικής δικονομίας κατά τρόπο πλήρη και συνεκτικό. Αποσπασματική ρύθμιση μερικοτέρων όψεών του, χωρίς όμως ιδιαίτερη συστηματική ενότητα και σε σχέση με ορισμένα μόνο αποδεικτικά μέσα, γίνεται σε περισσότερες διατάξεις, διάσπαρτες μέσα στο σώμα του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Τις ελλείψεις της ισχύουσας ρύθμισης αναπληρώνει, εντούτοις, σε σημαντικό βαθμό, η διάταξη του άρ. 6 παρ. 3 δ΄ της ΕΣΔΑ, την οποίαν το ΕΔΔΑ έχει χρησιμοποιήσει στην νεώτερη νομολογία του ως θεμέλιο για την διαμόρφωση ενός γενικότερου δικαιώματος του κατηγορουμένου να ζητεί την διεξαγωγή αποδείξεων. Στην μελέτη που ακολουθεί εξετάζεται η έκταση εφαρμογής του δικαιώματος αυτού, η δογματική του ένταξη στο ισχύον ανακριτικό σύστημα και οι έννομες συνέπειες της παραβίασής του στο πεδίο της εσωτερικής έννομης τάξης, με παράλληλη αναφορά στην σχετική νομολογία του ΕΔΔΑ και των ελληνικών δικαστηρίων.