Η νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου παρουσιάζει σαφώς περισσότερες ομοιότητες με το κοινό δίκαιο και πολύ λιγότερες με τη νομολογία των ηπειρωτικών ευρωπαϊκών Δικαίων. Η μελέτη επιδιώκει να αποδείξει ότι αυτό δεν οφείλεται σε κάποια εγγενή υπεροχή του κοινού Δικαίου ή των Δικαστών που προέρχονται από τις χώρες εφαρμογής του, αλλά κυρίως σε πολιτικούς και ιστορικούς λόγους, που συνδέονται με την προέλευση του Δικαστηρίου και τις σχέσεις των δυνάμεων που το στηρίζουν, έτσι ώστε να παράγεται ένα είδος «ενάρετου κύκλου», όπου το case law είναι ο εκφραστής μιας πολιτικής ισορροπίας ανάμεσα στις χώρες-μέλη του Δικαστηρίου και ανάμεσα στο Δικαστήριο και στις χώρες-μέλη. Διαφορετικές τάσεις που εκφράζονται από τη νομολογία του Δικαστηρίου ευρίσκονται σε ασταθή ισορροπία και συμβάλλουν στη δημιουργία μιας νομολογίας που κυμαίνεται μεταξύ της αποφυγής ρήξεως προς σημαντικά εθνικά δεδομένα, αλλά και μιας δημιουργικής ενοποιητικής τακτικής.