Η παρούσα μελέτη είναι αφιερωμένη στην εξέταση των κυριότερων ζητημάτων που σχετίζονται με την τοκοφορία της αξίωσης αποζημίωσης από αδικοπραξία (ΑΚ 914 επ. σε συνδ. με 297 επ.). Αρχικά σκιαγραφείται η λειτουργία του νόμιμου τόκου ως τρόπου αφηρημένου υπολογισμού της ζημίας από την καθυστέρηση καταβολής της αποζημίωσης και επιχειρείται η ανάδειξη των rationum που κρύβονται πίσω από τις ρυθμίσεις του ΑΚ για τον τόκο υπερημερίας (ΑΚ 345) και τον τόκο επιδικίας (ΑΚ 346). Στη συνέχεια εξετάζεται το καίριο ζήτημα του χρονικού σημείου ενάρξεως της τοκοφορίας στην αδικοπρακτική ευθύνη. Το σημείο αυτό τοποθετείται γενικώς στον χρόνο της όχλησης του ζημιώσαντος και σε κάθε περίπτωση στην επίδοση της αγωγής, πλην όμως απομένει ερμηνευτικό ζητούμενο το πεδίο εφαρμογής της ειδικής ρύθμισης που περιέχεται στην ΑΚ 934. Επιχειρείται η ερμηνευτική προσέγγιση της εν λόγω διάταξης με την αξιοποίηση κυρίως του ιστορικού, του συστηματικού και του τελολογικού κριτηρίου και διατυπώνεται η άποψη ότι, επί αδικοπρακτικής ευθύνης λόγω αφαιρέσεως, καταστροφής, βλάβης κλπ. πράγματος (κινητού ή ακινήτου) που γίνεται με δόλο, ο χρόνος έναρξης της τοκοφορίας επί της αξίας του απολεσθέντος, αφαιρεθέντος κλπ. πράγματος τοποθετείται στον χρόνο επέλευσης της ζημίας που είναι και ο χρόνος υπολογισμού αυτής. Τέλος, ερευνάται το κατά πόσο είναι δυνατή η σωρευτική αναζήτηση εκ μέρους του ζημιωθέντος νόμιμων τόκων επί της θετικής ζημίας του και διαφυγόντων κερδών από τη στέρηση της εκμετάλλευσης του πληγέντος αγαθού (για όσο χρόνο διήρκεσε η αδυναμία εκμετάλλευσης αυτού εξαιτίας του ζημιογόνου γεγονότος). Επί του εν λόγω ζητήματος διατυπώνεται η θέση ότι ο ζημιωθείς δικαιούται να απαιτήσει νόμιμο τόκο (υπερημερίας ή/και επιδικίας) τόσο επί της θετικής ζημίας του όσο και επί των διαφυγόντων κερδών, στο μέτρο που το αίτημα περί επιδικάσεως τόκων επί της θετικής ζημίας δεν συμπίπτει χρονικά με το διάστημα που καλύπτουν τα αιτούμενα διαφυγόντα κέρδη. Αποκλείεται δηλαδή η σωρευτική αναζήτηση διαφυγόντων κερδών και νομίμων τόκων επί της θετικής ζημίας για το ίδιο χρονικό διάστημα, δεδομένου ότι ο τόκος αποτελεί το εκ του νόμου κατ’ αποκοπή οφειλόμενο, επί καθυστερήσεως χρηματικής οφειλής, ποσό διαφυγόντος κέρδους, το οποίο υπό την αντίθετη εκδοχή θα επιδικαζόταν για την ίδια αιτία δύο φορές.