Επιβολή κυρώσεων ποινικής κατ’ ουσίαν φύσεως (σύμφωνα με τα κριτήρια “Engel”) από διοικητικά όργανα και επικύρωσή τους από τα διοικητικά δικαστήρια (ουσίας και ΣτΕ), παρ’ όλον ότι είχαν προηγηθεί για τις ίδιες παραβάσεις αθωωτικές αποφάσεις ποινικών δικαστηρίων: – Το διοικητικό δικαστήριο οφείλει να εξετάσει αυτεπαγγέλτως την επιρροή που μπορεί να έχει η ποινική απόφαση (καταδικαστική ή αθωωτική) στην κρίση του επί της υποθέσεως. – Η αρχή “ne bis in idem” δεν αποκλείει την σωρευτική επιβολή στερητικής της ελευθερίας ποινής και χρηματικής κύρωσης στην ίδια ποινική διαδικασία, εφαρμόζεται δε και σε υποθέσεις στις οποίες η ποινική διαδικασία δεν έχει ολοκληρωθεί κατά τον χρόνο επιβολής διοικητικών κυρώσεων. – Ενόψει της ταυτότητας της (“ποινικής”) φύσης των επίμαχων διαδικασιών και των επίδικων πραγματικών περιστατικών, οι αποφάσεις των διοικητικών δικαστηρίων εκδόθηκαν κατά παράβαση του τεκμηρίου αθωότητας των προσφευγόντων, που απέρρεε από τις οικείες αθωωτικές ποινικές αποφάσεις. – Παράβαση των άρ. 4 του Εβδόμου Πρωτοκόλλου (“ne bis in idem”), 6 παρ. 2 (τεκμήριο αθωότητας), καθώς και 6 παρ. 1 (δικαίωμα σε δίκαιη δίκη εντός λογικής προθεσμίας) και 13 (δικαίωμα πραγματικής προσφυγής) της ΕΣΔΑ. – Καταδίκη της Ελλάδας και στις τρεις συνεκδικαζόμενες υποθέσεις.

Η απόφαση δημοσιεύεται στα Ποινικά Χρονικά 2015, 612.