Από την πρόσφατη νομολογία κυρίως του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου διαφαίνεται ότι η αναζήτηση της βιολογικής αλήθειας αποτελεί υπέρτερο έννομο αγαθό έναντι της ασφάλειας των οικογενειακών σχέσεων. Η ακαμψία του δεδικασμένου φαίνεται ότι αντιβαίνει προς την ιδέα της δικαιοσύνης στις περιπτώσεις που το τεκμήριο αληθείας, που παράγει το δεδικασμένο, αντιφάσκει προς τη βιολογική αλήθεια, η οποία αναδεικνύεται μέσω της αλματώδους ανάπτυξης της ιατρικής επιστήμης και της βιολογίας. Το ένδικο μέσο της αναψηλάφησης κατόπιν γενετικού ελέγχου της βιολογικής συγγένειας επιτρέπει την εξαφάνιση του δεδικασμένου, που δεν ανταποκρίνεται στη βιολογική αλήθεια, στις διαφορές από τις σχέσεις γονέων και τέκνων. Η προαναφερόμενη ερμηνευτική εκδοχή εξετάζεται υπό το πρίσμα των νέων ρυθμίσεων για την αναψηλάφηση που θεσπίστηκαν με τον ν. 4335/2015 (ΦΕΚ Α΄ 87/23.7.2015). Το επιτρεπτό της αναψηλαφήσεως κατόπιν γενετικού ελέγχου στις διαφορές από τις σχέσεις γονέων και τέκνων συνεπάγεται, σύμφωνα με την εδώ υποστηριζόμενη άποψη, τη διεύρυνση των αποσβεστικών προθεσμιών της ΑΚ 1483 § 1.